Mianem biskwitu określa się wstępnie spieczoną masę ceramiczną. Co istotne, spiekanie to odbywa się w temperaturze niższej niż ta, w której następuje ostateczne wypalenie - etap, w którym otrzymujemy porcelaną, czy porcelit. Wyjątkiem od tej reguły jest jednak wypalanie fajansu (wyjątkowo wysoka temperatura wypalania). Biskwit charakteryzuje się tym, że posiada dużo mniejszą twardość i wytrzymałość mechaniczną niż wyrób ceramiczny otrzymany po ostatecznym wypaleniu. Poza tym, biskwit łatwo poddaje się obróbce mechanicznej, a także szkliwieniu.
Biskwit to ponadto określenie dla różnego rodzaju przedmiotów dekoracyjnych otrzymanych z przypominającej marmur, nieszkliwionej porcelany. Co ciekawe, materiał ten był bardzo popularny w XVIII oraz XIX wieku na terenie całej Europy. Miał on wtedy białą, matową powierzchnię i wytwarzano z niego medaliony, plakiety, czy ozdobne figurki. Obecnie biskwit również cieszy się dużym uznaniem.
Rozpoczynając przygodę z biskwitem należy pamiętać, że materiał przed wypaleniem musi być odpowiednio wysuszony, zaś sam wypał trwa około sześciu godzin i przebiega w temperaturze 800 stopni Celsjusza. Co więcej, po wypaleniu przeprowadza się jeszcze obróbkę biskwitu, a dokładnie jego opiłowanie, oczyszczenie z popiołu, czy szkliwienie. Ten ostatni zabieg pozwala na otrzymanie szczególnie estetycznych efektów.
